Το σήμα.

Η Νετ εκπέμπει. Κάθε τόσο το σήμα χάνεται και γυρνάω το κανάλι στην ετ1 ή αν έχει "χιόνια" (ποτέ άλλοτε δεν με στενοχώρησε τόσο πολύ η λέξη χιόνι) και κει στρέφομαι στον υπολογιστή και παρακολουθώ διαδικτυακά. Νιώθω σαν κάτι σημαντικό να γίνεται! Αυτή τη στιγμή το πρόγραμμα έχει κλασική μουσική. Οι ορχήστρες και χορωδίες του δήμου Αθηνών, της ΕΡΤ και της εθνικής λυρικής σκηνής βρίσκονται στο στούντιο-C της ΕΡΤ και παίζουν μουσική. Ποτέ δεν ένιωσα έτσι για άλλο μουσικό σχήμα! Οι μουσικοί ανθρώπινοι, με χρωματιστά τι-σερτς και πουκάμισα, τίποτα δεν δείχνει επίσημο και όμως τα πρόσωπα όλων είναι τόσο προσηλωμένα στις παρτιτούρες. Είναι το μεγαλύτερο, το πιο σημαντικό κονσέρτο! Οι πόρτες είναι ανοιχτές υπάρχει κόσμος που βιντεοσκοπεί, κόσμος που απολαμβάνει τη μουσική δωρεάν, γιατί έτσι πρέπει, σε καιρούς δύσκολους η μουσική εξημερώνει, εξευγενίζει και απαλείφει σιγά σιγά την απελπισία. Μετά από κάθε κομμάτι το χειροκρότημα πέφτει ορμητικό και ασταμάτητο σαν καλοκαιρινή μπόρα, μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο κομμάτι επικρατεί απόλυτη σιγή! Η μουσική "γεμίζει" το δωμάτιο και ηχεί μέσα μου και μέσα σε όλους όσους ακούν φαντάζομαι, για τη Λιλιπούπολη, για τη Φρουτοπία, για το Τρίτο πρόγραμμα, για τα αφιερώματα, για το ευέλικτο πρόγραμμα, για τις όμορφες ταινίες τις Παρασκευές τα βράδια, για τα τραγούδια μας στο ραδιόφωνο κάθε πρωί και για όλα αυτά που σίγησαν έτσι ξαφνικά! Οι δημοσιογράφοι είναι στα στούντιο και εκπέμπουν, μιλούν με τους καλεσμένους τους ήρεμα, ο κόσμος είναι στο δρόμο και διαδηλώνει..δηλώνει τη δυσαρέσκειά του και στο δρόμο και στον κυβερνοχώρο. Υπάρχει μία αναταραχή και η ελπίδα ότι δεν θα κοπάσει αλλά θα φουντώσει ακόμα περισσότερο όπως η αντίδραση για το σβήσιμο της ελληνικής δημόσιας τηλεόρασης. Η κοινή γνώμη λένε ότι πάγωσε και το σήμα έπεσε ξανά...