Το σήμα.

Η Νετ εκπέμπει. Κάθε τόσο το σήμα χάνεται και γυρνάω το κανάλι στην ετ1 ή αν έχει "χιόνια" (ποτέ άλλοτε δεν με στενοχώρησε τόσο πολύ η λέξη χιόνι) και κει στρέφομαι στον υπολογιστή και παρακολουθώ διαδικτυακά. Νιώθω σαν κάτι σημαντικό να γίνεται! Αυτή τη στιγμή το πρόγραμμα έχει κλασική μουσική. Οι ορχήστρες και χορωδίες του δήμου Αθηνών, της ΕΡΤ και της εθνικής λυρικής σκηνής βρίσκονται στο στούντιο-C της ΕΡΤ και παίζουν μουσική. Ποτέ δεν ένιωσα έτσι για άλλο μουσικό σχήμα! Οι μουσικοί ανθρώπινοι, με χρωματιστά τι-σερτς και πουκάμισα, τίποτα δεν δείχνει επίσημο και όμως τα πρόσωπα όλων είναι τόσο προσηλωμένα στις παρτιτούρες. Είναι το μεγαλύτερο, το πιο σημαντικό κονσέρτο! Οι πόρτες είναι ανοιχτές υπάρχει κόσμος που βιντεοσκοπεί, κόσμος που απολαμβάνει τη μουσική δωρεάν, γιατί έτσι πρέπει, σε καιρούς δύσκολους η μουσική εξημερώνει, εξευγενίζει και απαλείφει σιγά σιγά την απελπισία. Μετά από κάθε κομμάτι το χειροκρότημα πέφτει ορμητικό και ασταμάτητο σαν καλοκαιρινή μπόρα, μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο κομμάτι επικρατεί απόλυτη σιγή! Η μουσική "γεμίζει" το δωμάτιο και ηχεί μέσα μου και μέσα σε όλους όσους ακούν φαντάζομαι, για τη Λιλιπούπολη, για τη Φρουτοπία, για το Τρίτο πρόγραμμα, για τα αφιερώματα, για το ευέλικτο πρόγραμμα, για τις όμορφες ταινίες τις Παρασκευές τα βράδια, για τα τραγούδια μας στο ραδιόφωνο κάθε πρωί και για όλα αυτά που σίγησαν έτσι ξαφνικά! Οι δημοσιογράφοι είναι στα στούντιο και εκπέμπουν, μιλούν με τους καλεσμένους τους ήρεμα, ο κόσμος είναι στο δρόμο και διαδηλώνει..δηλώνει τη δυσαρέσκειά του και στο δρόμο και στον κυβερνοχώρο. Υπάρχει μία αναταραχή και η ελπίδα ότι δεν θα κοπάσει αλλά θα φουντώσει ακόμα περισσότερο όπως η αντίδραση για το σβήσιμο της ελληνικής δημόσιας τηλεόρασης. Η κοινή γνώμη λένε ότι πάγωσε και το σήμα έπεσε ξανά...

Χριστούγεννα

Ο καφές μου έχει ξεθυμάνει! Τα πολύχρωμα ξεχαρβαλωμένα "χριστουγεννιάτικα" φώτα στους δρόμους της γειτονιάς, δείχνουν ότι το μέρος αυτό είχε κάποτε μία αίγλη. Κάποτε κάτι πραγματικά συνέβαινε -κι εδώ- τέτοιες μέρες. Ο αέρας μυρίζει καμένο ξύλο και το κρύο φτάνει ως το κόκαλο. Πόσο διαφορετικά μοιάζουν όλα, κανείς δεν κυκλοφορεί στους δρόμους και είναι ήσυχα έξω. Ακόμα και τα αδέσποτα ζωντανά κάπου έχουν λουφάξει για να προστατευτούν από το κρύο και οι δρόμοι στέκουν άδειοι και θαρρείς πως μάταια περιμένουν να περπατηθούν από κόσμο που θα έβγαινε να γιορτάσει τούτη τη γιορτινή μέρα. Τα παντζούρια στα σπίτια είναι κλειστά μόνο αν προσέξεις πολύ επίμονα ίσως να δεις πίσω απ'τις γρίλιες τα πολύχρωμα φωτάκια κάποιου χριστουγεννιάτικου δέντρου,που βρίσκεται σε κάποιο σαλόνι! Κι όλα είναι ήσυχα στη γειτονιά και τα παλιά πολύχρωμα ξεχαρβαλωμένα "χριστουγεννιάτικα" φώτα στους δρόμους εύχονται με τον τρόπο τους ,φέγγοντας θολά, χρόνια πολλά σε όποιον τύχει και περάσει!

NOBEL ΕΙΡΗΝΗΣ

Irena Sendler
Ιρένα Σέντλερ

Πρόσφατα πέθανε μια 98χρονη κυρία που την έλεγαν Ιρένα.
Κατά τη διάρκεια του Β/Παγκοσμίου Πολέμου η Ιρένα εργαζόταν στο γκέτο της Βαρσοβίας ως ειδική υδραυλικός υπονόμων.
Είχε όμως κι έναν απώτερο σκοπό.
Όντας γερμανίδα ΗΞΕΡΕ ποια ήταν τα σχέδια των ναζί για τους εβραίους.
Η Ιρένα έβγαζε λαθραία βρέφη στον πάτο της εργαλειοθήκης της ή σε ένα σάκο από λινάτσα που είχε στην καρότσα του φορτηγού της τα μεγαλύτερα παιδιά.
Ακόμα, είχε ένα σκύλο στην καρότσα, που τον είχε εκπαιδεύσει να γαβγίζει όταν οι ναζί φαντάροι της άνοιγαν να μπει ή να βγει από το γκέτο.
Οι φαντάροι, φυσικά, δεν ήθελαν πάρε-δώσε με το σκύλο, ενώ το γάβγισμά του κάλυπτε τους θορύβους/ήχους που έκαναν τα βρέφη/παιδιά!
Στο διάστημα που το έκανε αυτό, κατάφερε να φυγαδεύσει και να σώσει 2.500 παιδιά και βρέφη.

Συνελήφθη και οι ναζί τη χτύπησαν πάρα πολύ άσχημα και της έσπασαν και τα χέρια και τα πόδια.
Η Ιρένα κράτησε ένα αρχείο με τα ονόματα των παιδιών που είχε διασώσει και το φύλαξε σ/ένα γυάλινο βάζο που έθαψε κάτω από ένα δέντρο στην αυλή της.

Μετά τον πόλεμο, προσπάθησε να εντοπίσει όσους γονείς είχαν επιζήσει και επανένωσε τις οικογένειες.
Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πεθάνει στους θαλάμους αερίων. Τα παιδιά αυτών, τα βοήθησε να τακτοποιηθούν σε θετές οικογένειες ή να υιοθετηθούν.

Το 2007, η Ιρένα προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Δεν επελέγη.

Ο Πρόεδρος Ομπάμα το είχε κερδίσει ένα χρόνο πριν γίνει Πρόεδρος, για την εργασία του ως "οργανωτής κοινότητας" για το ACORΝ...
και ο Αλ Γκορ το κέρδισε το 2007, για ένα φιλμ σχετικά με την υπερθέρμανση της γης...




Εις μνήμην της - 63 χρόνια μετά...